‘Waar hèb je t over!’
Is haar reactie.
Nee, dit bleek geen vraag, maar een zeer zorgelijke, bedenkelijke opmerking. Toen ik vertelde dat ik n dag geen insuline had gespoten, wel ‘gewoon’ had gegeten en geen noemenswaardige verhoogde glucosewaarden aantrof tijdens mijn controle prikken.
Als je niet precies weet hoe het hebben van diabetes ‘werkt’ is t een verwarrende materie. Als kind van acht kreeg ik te horen van de toenmalige liefdevolle huisarts, laat jij t suiker maar staan, meisje. Voor hoe lang? Totdat ik zeg dat t niet meer hoeft! Was het antwoord. Op mijn vijftiende nam ik eindelijk t heft in eigen handen en at ik wél weer suiker. Maar dat terzijde.
Suiker laten staan: Niet alleen de suiker in de thee, maar zoveel mogelijk dingen waar suiker is zit, ‘gewoon’ niet meer eten! Op schoolreisje kreeg de hele klas patat mét en ik zonder, want volgens de juf zat er suiker in mayo! Tja … Die uitzonderingspositie was niet leuk, ik wás al de grootste van de klas, de zwaarste en nu ook nog eens de enige met SUIKERziekte! Ik ‘haat’ t woord. Ik heb diabetes.
Naast t advies van ‘het suiker’ laten staan kreeg ik de opdracht te gaan sporten. Basketbal, dát werd het! Tot mijn 24e was dát mijn sport, en hoe? Ik werd goed! En sport werd mijn leven. Doordat ik veel energie verbruikte kon ik ‘alles’ weer eten. Totdat ik rugklachten opliep en mijn sport er onder te lijden had. Enfin, lang levensverhaal kort, in 2005 – nadat ik ziekte van Pfeiffer opgelopen had – begon ik insuline te spuiten en niet zo weinig ook. Had ik zelf mijn alvleesklier naar de filistijnen geholpen? Ik werd eerst getypeerd met type 2, later vond een andere internist dat t toch type 1 bleek en weer later werd het weer type 2. Ik wil niet getypeerd worden, maar ja. Insuline heeft mij mijn ‘gezonde leven’ teruggegeven. Ik spuit twee soorten, langwerkende Lantus en kortwerkende Rapid. Ik ben er zeer kundig in, snap wat m’n lijf doet en wat ik nodig heb. Heb via een Mindfulness opleiding mijn ziekte leren aanvaarden, ipv accepteren. Dit aanvaarden gaat veel verder dan de geestelijke acceptatie. Maar soms laat de uitvoer hiervan zeer te wensen over. Als ik grieperig ben of zo als enkele jaren geleden in een negatieve leefspiraal – uiteindelijk de burn-out- terecht kwam, is het érg moeilijk om de zelfzorg voorop te houden. Door extreem hoge of lage waarden functioneer je als een dronken mens, die t allemaal letterlijk niet op een rijtje heeft. Diabetes is een complexe ziekte. Emoties en energie hebben grote invloed op t lichaamseigen hormoon insuline, al dan niet kunstmatig toegediend.
Ik leerde Rudi Overstegen kennen via Twitter. Hij riep enkele jaren geleden zeer ongenuanceerd ‘diabetes is te genezen!’ Ik werd boos en verdrietig. Hij heeft t zelf niet, zijn oude moeder heeft t en zijn vrouw kreeg t toen ze uit de hersenbloedingscoma bij kwam. Dus wel mee bekend, hij ziet en voelt in, maar hééft het niet!
De diabeetverpleegkundige die mij ooit ‘iets’ adviseerde wat niet mogelijk was in mijn ogen vroeg ik of ze diabetes had. Nee, was t antwoord. Ik vond dat ze – op dat deel – geen recht van spreken had, omdat ze nooit kon voelen wat ik met al die duizenden anderen die wél diabetes hebben voelen. Niet uit te leggen!
Diabetes, ik zeg NOOIT suikerziekte, want dat is het niet. De koolhydraten in een gezond lijf worden afgebroken door de natuurlijke aanmaak van insuline in de alvleesklier. Suiker is een koolhydraat. Te veel koolhydraten tot je nemen die niet verbrand (stofwisseling) worden blijven in t lijf als te veel energie ‘achter’, dáár worden we dik van.
Met deze wetenschap is het heel verstandig om te eten wat je aan energie nodig hebt. Sporten, bewegen, denken. Dus wanneer ik met diabetes geen koolhydraten eet, wel beweeg en wel koolhydraatarm voedsel eet, hoef ik géén insuline te spuiten. Dit is de theorie. De praktijk is soms anders.
Stel ik schrik me te pletter, ik val van een ladder! Door dit vooral daalt mijn suikerspiegel, mijn glucosewaarde, in één klap! In t meest extreme geval krijg ik een hypo, dat is dat ik veel te laag in waarde zit en ik raak buiten westen. Mijn lever vindt dat dat niet kan en maakt spontaan suikers aan, dat betekent dat mijn lijf deze shock zelf oplost, na vijf minuten kom ik weer bij en heb ik weer een ‘normale’ glucosewaarde. Mijn lever heeft mij gered, ‘ik’ ben gevoerd met suiker.
Als ik griep heb, koorts, of blaasontsteking of een andere ontsteking, verhoging, verhoogt de suikerspiegel ook. Het heeft áltijd invloed op mijn waarden. Uiteraard op alle waarden voor alle mensen met diabetes. En heb ik meer insuline nodig dan ‘normaal’.
De alvleesklier is een orgaan. Wordt aangestuurd door de behoefte aan insuline. …. De mijne doet t niet meer. Via de theorie van de vingerreflexologie is er ergens een moment in mijn kinderjaren geweest waardoor voedsel, het verteren, een issue was. Naast dat de erfelijkheidsfactor bij mij in de familie erg groot is is t zeker dat ik als kind een dergelijke ervaring heb gehad. Dat vertelt mijn rechter middelvinger ons feilloos.
Intussen ben ik al n poosje onderweg om vingerreflexoloog te worden. Ik ben een deler en vergeet wel eens mijn zelfzorg en zelfcompassie.
Wat je ook over diabetes ‘moet’ weten is dat een lijf opgedane energie niet in één keer verbruikt: wanneer je op zaterdag een lange strandwandeling met windkracht 9 maakt en een luie zondag hebt, dalen je waarden op zondag nog steeds. Wanneer je die zondag veel hersenenergie verbruikt, dalen de waarden extra! Dit feit maakt het hebben van diabetes complex. Een waarde is een momentopname samengesteld uit veel factoren.
Ik ben een zelfregulerend en insuline spuitend persoon met diabetes. Een zeer onregelmatig levend mens. De koolhydraten die ik tot me neem minus de extra opgedane energie spuit ik in een hoeveelheid insuline. Ook houd ik rekening met vetten en met alcohol omdat ook deze factoren invloed hebben op de glucosewaarden, je suikerspiegel.
Of ik er vanaf wil?
Ja, natúúrlijk wil ik er vanaf.
Van de ene dag op de andere?
Ja, liefst wel! Ik ben realistisch en kijk naar al die jaren dat ik me ongewild bewust heb moeten zijn hoe ik ‘mezelf in leven houd’ én de worsteling van de aanvaarding achter me heb gelaten. Het is zoals t is en sleutel ik nu met aandacht aan t ontwerp van de nieuwe fabriek, de goed werkende alvleesklier. Ik gun mijzelf de tijd die het nodig heeft! En dát is nieuw voor mij.
Volgens Ruud z’n theorie is t simpel er moet gewoon een nieuwe fabriek gebouwd die wel functioneert. Ook de gen die mijn type 1 veroorzaakt moet ‘even’ herschreven. Wij werken er aan.
Wordt vervolgd …
Ria Smid
Counselor – Vingerreflexoloog i.o.
www.riasmid.nl
Bereikbaar op M. 06-53762584 bgg stuur sms of mail info@riasmid.nl