Om je brein wat beter te begrijpen wil ik je even meenemen naar hoe het Amerikaanse rechtssysteem werkt.
En wat het uitslag is van een onderzoek naar hoe het brein de dingen waarneemt.
Het Amerikaanse juridische stelsel is berust op het volk.
Uit elk deel van de bevolking komt die jury van 12 mensen bijeen.
Jong, oud, werkzaam, gestudeerd, gepensioneerden en alles er tussenin.
Een kleine greep uit de bevolking dus maar echt geen kennis van het rechtsproces.
Naast de advocaten van beide partijen, zit in de zaal ook die 12 mensen die lokaal opgeroepen worden en worden gezien als een diversiteit van het Amerikaanse volk.
Jury rechtspraak wordt in Amerika als een beoordeling door je medeburgers gezien..
Misschien dat dit in de oorspronkelijke opzet, in de vroege negentiende eeuw werkte,
maar nu is het duidelijk een systeem dat diverse problemen oplevert.
Volgens een eerdere studie van een denktank, bestaat de Amerikaanse jury in toenemende mate uit mensen die werkeloos of gepensioneerd zijn, simpelweg omdat de anderen de oorspronkelijke juryplicht weten te ontlopen.
Hoe gaat het daar in zijn werk.
Die 12 mensen zitten elke zitting bij en na afloop trekken ze zich terug.
Dan is het zaak dat er een eenstemmige uitslag komt.
Schuldig of niet schuldig hangt dus van die jury uit het volk af.
Iedereen moet dus hetzelfde oordeel hebben.
Als er één is die een andere uitspraak heeft, dan moet het debatteren in die groep over.
Die studie van die denktank was verrassend.
Een groep 12 jury leden die geregeld werden opgeroepen om deel te nemen in een Amerikaanse stad werd gevraagd om deel te nemen aan een unieke test.
De groep was ook een mengeling van Amerikaanse burgers van jong tot oud.
Op een groot afgezet plein midden in die prachtige stad, namen ze aan de rand van dat plein plaats aan een tafeltje en kregen ze wat te drinken.
Alsof ze toeristen waren en genoten van het uitzicht.
Maar alles wat op dat plein zou plaatsvinden was perfect van te voren in scene gezet.
Er gebeurde daar van alles.
Een kleine botsing tussen twee auto’s, een tasjes roof, een zakkenroller, een komiek die kunstjes deed, een ballonverkoper.
Gewoon een lekker druk plein wat we wel vaker meemaken op vakantie en het als schouwspel zien.
Het ging er in die test natuurlijk om hoe die jury met al die informatie omging.
Tenslotte moeten ze dat ook doen als ze in de rechtszaal zitten.
Hoewel ze dan alleen maar hoeven te luisteren.
Hoe oplettend ben je en hoe gaat jouw brein met die gegevens om, was de vraag van die denktank test.
Na afloop werd iedereen apart gezet en kreeg een formulier en een begeleider waar ze hun verhaal van de dag kwijt konden.
De volgende dag stonden een paar voorvallen van die dag in de plaatselijke krant wat er op het plein gebeurd was.
Zoals die aanrijding, man met de ballonnen en die zakkenroller.
Een week later werden die juryleden weer gevraagd of ze dat uitstapje nog konden beschrijven.
En na een maand werd het nog een keer gevraagd.
Verrassend uit die test was dat er eigenlijk niemand was die precies kon omschrijven wat er nu wekelijk in scene was gezet.
Soms vermengt met wat er in de krant stond.
Want dat verhaal was een beetje verdraaid weergegeven.
En daar refereerde sommige ook aan alsof ze dat gezien hadden.
Voor psychologen dus een perfect middel om eens te kijken hoe het brein met onze zintuigen omgaat.
Want is het wel zo dat waar je naar kijkt ook dat is wat je denkt waar te nemen.
En opgeslagen wordt in je systeem?
Na afloop van de testten kwamen die 12 weer bij elkaar in een bioscoop waar de film werd gedraaid wat er die dag had plaatsgevonden.
Ze konden dus zien wat er toen gebeurde en vergelijken met wat zij verteld hadden wat ze gezien hadden.
Aan het eind van het verhaal was er iemand uit de jury die naar voren stapte en zei:
‘Als ik mijn eigen ogen niet eens meer kan geloven, hoe moet ik dan oordelen over wat anderen wel of niet hebben gedaan en stapte direct uit de jury.’
Het was voor mij natuurlijk ook een ontdekking.
Maar tevens ook een mogelijkheid om dit in mijn praktijk toe te passen
Vanuit mijn perpectief, mijn hogere gevoeligheid, neem ik de dingen anders waar dan wat mijn clienten vertelde over hun emotioneel leven.
De emotie die ze daarover hadden zal het beeld wel vertroebelen, dacht ik.
Hoe kan ik de emotie dan voor ze aanpassen?
Ik leerde van mijn gidsen dat wij mensen de wereld ervaren als een innerlijk proces.
De zintuigen die we daarvoor gebruiken wordt dus door ons brein omgezet naar een innerlijk proces met de nodige emoties.
En hoe je die waarnemingen interpreteert hangt af van waar je vandaan komt.
Of te wel, wat jouw brein vanuit het verleden heeft opgeslagen.
Ik snapte precies wat dat jurylid toen bedoelde.
Want als je aan een ander vraagt die ook in dezelfde situatie heeft gezeten wat die er van vindt, zal het een andere overtuiging dan wel emotie zijn.
Hoe emotioneel dat voor jou ook is.
De ander zal bij hetzelfde voorval dus dan ook een andere emotie ervaren.
Vingerreflexologie gaf mij de oplossing.
Want als ik de handen vast pak voel ik niet alleen de emoties maar zie ook hoe de topjes van de vingers staan.
De vingers vertellen mij dan nog beter hoe je lichaam zich voelt.
Daarom kijk ik niet direct naar de oplossing voor de huidige klacht, maar naar hoe emotioneel hun leven was voordat de klacht kon ontstaan.
Want voor die emotionele verandering was er nog niets aan de hand.
En een tijdje na dat emotionele verandering wel.
Mijn belangrijkste taak was dus die pijnlijke emoties uit hun vingers te trekken.
En dat doe ik dan ook bij het topje van de vinger die verantwoordelijk is voor het vasthouden van die emotie.
Als de emoties aangepast is kan eigenlijk het probleem effectief aangepakt worden.
Zou je die oude emotie niet oplossen zal het proces weer herhalen.
Klachten als het voelt als een blok aan mijn been en het voelt als een mes in mijn rug is voor mij een helder verhaal.
En als je het voelt is het wat je ook als echt waarneemt.
Dus moet dat blok aan je been los of dat mes uit je rug.
Simpeler kan niet.
Nog eens.
Wat je met je zintuigen waarneemt is een innerlijk proces.
Dus wat je innerlijk voelt is een proces wat ook werkelijker lijkt dan de werkelijkheid.
In mijn Masterclass Je verborgen ruimtes ga ik er wat dieper op in.
Ik begin hoe jouw brein met je informatie omgaat met wat jouw zintuigen je laat zien.
Het brein maakt gebruik van segmenten.
En in elk segment wordt jouw waarneming op een bepaalde manier opgeslagen.
Het wordt opgediend opgediend dat het past in jouw manier van leven.
Het is dus belangrijk die segmenten goed te kennen.
Zeker als je een echte verandering in je leven zou willem.
Want jouw brein wil maar een ding.
Je tegenhouden dat je niet in zeven sloten tegelijk loopt.
Door alle informatie die hij tot op heden bezit.
En wat je nu allemaal op een dag meemaakt heeft je brein zijn handen er aan vol.
Maar gelukkig ben je op aarde begonnen met een heel ander brein.
Dat van je hart.
Die kon jou gelukkig maken, je intuïtie aanwakkeren, je verliefdheid laten voelen, je onbevangen in nieuw processen helpen.
Maar toen je brein steeds meer te weten kwam over hoe jouw verleden was, hield hij je in bedwang.
En had allemaal overtuigingen, tegenwerkingen, angstige denkbeelden en verhalen over je vroegere handelingen dat je daardoor klein gehouden werd.
Maar je hebt potentie meegekregen bij je geboorte.
En de kracht om alles te overwinnen.
Zelfs weer de baas worden over je eigen gevoelens en dus je leven.
Blijf je doen wat je eerder deed, dan heeft het brein zijn zin.
Maar leer je je brein beter kennen, kom je weer terug in je hart.
Ben je er klaar mee en wil je echt groeien, ga dan naar mijn Masterclass Je verborgen ruimtes.
https://www.dactyologie.nl/je-verborgen-ruimtes/
En leer je brein beter kennen.