Een echtscheiding komt niet door het huidige proces, maar door een probleem uit je jeugd.
De focus van een echtscheiding is totaal anders dan de trouwerij die daaraan vooraf ging. Verliefdheid is uiteindelijk overgegaan naar verwijdering. Wat de huidige reden ook moge zijn, de eigenlijke oorzaak ligt in het verleden. Zelfs ver voordat jullie elkaar tegen kwamen.
Je darmen zijn daar o.a. de oorzaak van.
Op een bepaalde leeftijd ga je het ouderlijk huis uit en zoek je gebondenheid in de vorm van een partner. Een waar je je veilig bij voelt. Een die je aanvult. Een die dezelfde enthousiasme uitstraalt als jezelf. Een die jou gelukkig maakt en waar je op kunt bouwen.
En die ene die met jou het huwelijk aanging leek perfect aan al die verwachtingen te voldoen. Je had er zelfs de kriebels van in je buik. Verliefdheid met die daarbij behorende vlinders in je buik. Het bekende darmen-gevoel.
Maar dan….
Verliefdheid gaat na een tijdje over naar houden van. De dagelijkse beslommeringen eisen hun tol en aandacht. De focus is niet meer op hoe leuk die partner bij je past, maar naar het ongemak dat je ervaart van de dagelijkse processen.
Je zit weer in het patroon die je had voordat je die leuke partner zocht. Je zit in het gevoel iets te missen. En je ontdekt dat die partner dat gemis ook niet kan oplossen. Je focus is anders. En dus je gevoel ook. Vooral omdat je ontdek dat die ander jou ook niet kan geven wat je echt wilde.
Eerst had je dat gevoel al van je ouders, en nu ook van deze partner. Weggaan is dan de enige oplossing. Want eigenlijk deed je het ook toen je bij je ouders wegging. Ze begrepen je niet of je had het gevoel niet gehoord te worden.
Dat wat je volgens jou niet van je ouders kreeg, kreeg je ook niet van je partner.
Wat je ook denkt te willen, een ander kan het je gewoon niet geven. Ieder is anders en ervaart de wereld anders. Gewoon omdat het allemaal anders wordt ervaren.
De ringvinger op de rechterhand is een uitstekende ingang om eens goed naar jezelf te kijken als het gaat over jouw verwachtingspatronen van anderen. Het is de vinger van verbonden zijn.
Ben je meer verbonden en tevreden met jezelf of zoek je verbondenheid met anderen?
Hoe meer je steun van anderen nodig hebt, hoe lastiger de andere het heeft om aan al jouw verwachtingen te voldoen.
Ga eens met je nagel langs de beide zijkanten van je rechter middelvinger als je aan je jeugdjaren denkt. Voel je dan kleine kristalletjes onder de huid, zit er een weggedrukte emotie die te maken heeft met veiligheid en aandacht en niet begrepen zijn.
Er is ook nog een ander proces bij een echtscheiding. De focus ligt niet meer bij welke aanvulling je partner je gaf en waardoor je verliefd werd, maar wat er nu niet deugd aan de partner. Eigenlijk zie je nu pas dat die partner nooit is verandert en jij wel.
Echt, je kunt je partner nooit de schuld geven dat jouw focus een wending heeft ondergaan. Misschien is het nu zaak om naar jezelf te kijken waar je al vanaf je jeugd behoefte aan hebt. Niet dat een ander je dat ooit kan schenken, maar je kunt het wel jezelf schenken.
Wat jij bij je ouders gemist zou hebben in die eerste levensjaren is dat wat je dacht te vinden in je relatie. Zoeken naar iets wat een ander je zou moeten geven is een onmogelijk taak voor de ander.
Je kunt beter kijken naar de aanvulling die de ander heeft in gelijkheid met wat jij te bieden hebt. En dat was aan het begin van je leven een ander proces. Toen was er van gelijkheid niet aan de orde. Ouders kind relatie is een hiërarchisch proces die in je onderbewuste blijft hangen.
Gebruik je wijsvinger op de linkerhand om te zien wat je de ander kunt bieden.
Je bezit namelijk unieke mogelijkheden die je de ander kan bieden.