Ons medische systeem is uitgegroeid tot een systeem welke de klant snel wil verlossen van de klacht die ze hebben. Steeds meer is duidelijk dat daarmee de klachten onderdrukt worden. Heb je bijvoorbeeld hoofdpijn, dan krijg je een medicijn dat ervoor zorgt dat je de pijn niet meer ervaart. Bij een depressie wordt dat een antidepressiva.
Al die medische producten bezitten een verdovend middel wat er dus voor zorgt dat de ervaring van die klachten niet meer wordt ervaren. Dat is in eerste instantie voor veel mensen een perfecte keuze. Tenslotte wil je geen lichamelijke of geestelijke klachten. Daar bijna alle medicijnen zo werken, ben je verplicht die je leven lang te blijven slikken. Want zodra je stopt met bijvoorbeeld antidepressiva, dan krijg je direct weer het pijnlijke gevoel terug.
Het systeem is uitgegroeid tot een geld opslokkende materie. En wat erger is, dat het systeem eigenlijk verslavingen hebben gecreëerd. De meeste mensen kunnen zelfs helemaal niet meer zonder medicijnen. Waar het ene medicijn helpt bij je eigenlijke klacht, heb je een ander medicijn nodig die de bijwerkingen van dat ene medicijn wegneemt. Zo kom ik in mijn praktijk mensen tegen die op een dag wel veertien pillen moeten slikken om het leven een beetje dragelijk te maken.
Slaaf van het systeem
Wat ons eigenlijk een oplossing zou moeten bieden, brengt het ons tot slaaf. Je zou toch verwachten dat artsen en professionals hun studie of kennis inzetten om de mens echt te helpen. Echt helpen, door te luisteren naar de ware oorzaak is er niet meer bij. Het medisch systeem heeft gewen tijd om te luisteren. Niet naar de client zelf, maar ook niet naar de werking en de bijwerkingen van medicijnen.
Toen de huidige wetenschap nog in de kinderschoenen stond en nog niet als wetenschap gezien werd, was men preventief bezig. De huisarts wist alles van de leefomstandigheden van de gehele familie. Hij nam de tijd voor jou en de gehele familie. Hij wist van hoe je in het leven stond en wat voor impact dit soms voor je kon hebben. En als er toch een medicijn moest worden voorgeschreven, hield de arts je goed in de gaten. Die betrokkenheid zorgde voor een goed aanpak.
Tijd is geld. De arts heeft nu zo weinig tijd, dat hij je niet eens meer aankijkt als je op consult bent, maar naar het scherm, waar jouw medicijngebruik genoteerd is. Niet hoe je in het leven staat en welke gebeurtenissen in je leven een zware impact heeft gehad.
Ziekte anders bezien
Betrokkenheid is dus de enige weg terug naar een persoonlijke kijk op de huidige klachten. Iemand met hoofdpijn of een opkomende depressie moet dus op individuele wijze behandeld worden. Het gaat daarbij voornamelijk om het waarom. Waarom heeft de een wel en de andere niet een bepaalde klacht. Zodra je de klacht ziet als resultaat van processen, kun je makkelijker de oorzaak wegnemen, waardoor de klachten als vanzelf verdwijnen.
Daarbij is het belangrijk om naar het totale plaatje te kijken. Hoe is het voedingspatroon? Hoe gaat iemand om met gebeurtenissen? Hoe staat men in het leven? Hoe afhankelijk is iemand? Zodra de behandelaar deze processen meeneemt in de diagnose, hoe sneller de werkelijke oorzaak gezien kan worden.
Inplaats van de klachten snel te willen maskeren, zal er dus naar oorzaken gezocht moeten worden. Daarbij is het zaak daar goed de tijd voor te nemen. Een verkeerde conclusie is zo gemaakt. Inleven in de ander, zou dus eigenlijk bovenaan het lijstje moeten staan van artsen en andere hulpverleners. Begrijpen dat klachten het gevolg kunnen zijn van bijvoorbeeld een verkeerde leef- of zienswijze.