Het stond weer uitgebreid in de krant. Natuurlijk naar aanleiding van de schokkende berichten van de kinderen die zelfmoord hebben gepleegd n.a.v. pestgedrag op scholen.
De Telegraaf schreef: ‘Staatssecretaris Sander Dekker van Onderwijs gaat bekijken of scholen meer moeten doen tegen pesten. Nu al hebben veel scholen een protocol tegen pesten, maar Dekker wil weten hoeveel dat precies om het lijf heeft. Mocht er niet genoeg worden gedaan, dan wil hij overwegen zo’n protocol of een lesprogramma tegen pesten te verplichten.
Dat zei Dekker vrijdag na afloop van de ministerraad. „We gaan kijken of er wellicht meer nodig is om te zorgen dat scholen hier bewust mee omgaan.” De staatssecretaris verwacht dat hij na de jaarwisseling kan inschatten of en wat er nodig is.’
Een betere aanpak is noodzakelijk
Als emotie-specialist help ik, inmiddels alweer meer dan 25 jaar, mensen die in hun verleden heftige emotionele gebeurtenissen hebben meegemaakt. Waaronder ook het pestgedrag op hun school, maar ook in hun bedrijfsleven. Velen daarvan hebben er zelfs, naast de geestelijke problemen, ook lichamelijke klachten aan overgehouden.
Die mensen hebben al hun hele leven moeite met de manier zoals de omgeving met hun omgaat. Dat is ook de reden dat velen van het probleem dat ze hadden naar buiten te brengen. Zelfs niet naar hun ouders.
Mensen die gepast worden hebben een grote moeite met een confrontatie. Of dit nu een gunstige of ongunstige is, maakt niet uit. Dit is niet alleen de conclusie die ik heb na vele jaren hulp bieden, maar het is ook mijn eigen ervaring. Ook ik had toen niet de kracht om het aan mijn ouders te vertellen.
Pestprotocollen op scholen
Uit de vele onderzoeken blijkt elke keer weer dat de ingezette protocollen niet echt effectief zijn gebleken. Soms waren ze er slechter aan toe en soms was er een lichte verbetering. Waarom nu de Staatssecretaris Sander Dekker nu die protocollen weer wil aanscherpen is mij niet duidelijk.
Gelukkig doet Kinderombudsman Marc Dullaert veel onderzoek naar pestgedrag op school. en ook de Kinderombudsman heeft zijn twijfels over pestprotocollen op de scholen. Hij wil met experts praten om een betere oplossing te zoeken om pestgedrag op scholen een halt toe te roepen.
Maar ook dit blijft weer eerst onderzoeken en plannenmaken en daarna uitrollen. Er is wat anders aan de hand als je dit pestprobleem echt wil oplossen. Daar ben ik, door de jaren heen met helpen van ouderen, wel achtergekomen.
Een effectieve aanpak ligt voorhanden
Het probleem, en tevens sleutelwoord, bij kinderen die gepest worden is de angst voor de confrontatie. Welke manier van pesten ze ook hebben moeten ondergaan, ze spreken allemaal van de angst voor wat komen gaat. Dat blijkt zelfs uit onderzoeken van slachtoffers van de kerk. Maar ook kinderen die gedwongen werden het huiswerk van de ander te maken.
En zo kan ik nog wel met meer voorbeelden komen waardoor ze het niet konden aangeven dat ze het slachtoffer waren. Zo zelfs, dat vele ouders er zelfs geen weet van hadden dat hun kind zo gepest werd.
Als je het al niet met je naaste kunt delen, hoe moet dan een pestprotocol verandering brengen in pestgedrag op scholen? Met pestgedrag, waar ook in onze maatschappij, dien je anders mee om te gaan. Gezien vanuit de ogen van het slachtoffer.
Dat is in dit land bijna een onmogelijke zaak, lijkt wel. Slachtoffers komen in vele gevallen op de laatste plaats. Meestal is de focus gericht op de dader, dan op het maatschappelijk proces en pas als alles geweest is en er is nog geld over, dan is het slachtoffer in zicht.
Of je nu slachtoffer bent van pesten op school, slachtoffer bent van een verkeerde operatie of slachtoffer bent van incest, alle aandacht gaat naar de veroorzaker. Welk vertrouwen zal een kind dan hebben als ze slachtoffer zijn van pestgedrag.
Met het stilhouden van hun proces hebben ze tenminste nog de minste last van hun probleem, zo denken ze.
Niet de gebeurtenis maar de emotie daarop
Welke gebeurtenis je ook neemt, ieder bekijkt het op zijn eigen manier. Zo zal de één heel blij zijn en de ander heel ongelukkig zijn, terwijl we het over dezelfde gebeurtenissen hebben.
Het is de emotie die daarbij vrijkomt welke bepaald welke keuzes je maakt op de ervaren gebeurtenis. Als emotie-specialist is het mijn taak die emotie herkenbaar te maken voor de cliënt. Daarna is het op een simpele en eenvoudige manier mogelijk die emotie vrij te laten.
Naast ouderen helpen we natuurlijk ook jongeren met emotie- c.q. trauma-problemen op de negatief ervaren gebeurtenissen uit hun leven. Gelukkig vinden er ook steeds meer jongeren de weg naar ons. Maar als we de Kinderombudsman moeten geloven en er alleen al 1 op de 5 kinderen thuis zitten omdat ze gepest worden, hebben we nog en mooie weg te gaan.
En niet te vergeten die jongeren die nu proberen het hoofd boven water te houden zonder van school weg te blijven.
Het is een maatschappelijk probleem
Als we nu niet een nieuwe weg ingaan, zullen zelfs de scholen dit proces niet meer onder controle kunnen houden. Ik wil afsluiten met mijn visie, dat niet alleen de scholen, maar onze hele gemeenschap zich verantwoordelijk moet stellen voor dit al jaren nijpende probleem. En dat het zeker geen regeringsprobleem mag zijn.