Soms zijn er in het leven momenten dat je kunt terugblikken. Voor mij was dat de afgelopen maanden zo. Naast de hectiek van het maken van de online training Vingerreflexologie was er heel veel ruimte om terug te kijken naar de afgelopen jaren. Niet om te kijken of ik het goed heb gedaan, maar om te kijken of je nog op koers bent.
Een goede leraar van mij zei me: ‘Kijk niet naar de weg die je gaat, maar hou vast aan de bestemming die je wilt bereiken.’ Stel je gaat met de boot van Nederland naar Amerika. Voor je zie je alleen water. Dagenlang water en totaal geen aanwijzingen of je wel of niet op weg bent naar je bestemming.
Als je op de achterdek kijkt zie je hoe je inmiddels gevaren bent. Of je rechtdoor bent gevaren of je aan het slingeren bent geweest door de vaargeul die het schip heeft achtergelaten. De kapitein ‘weet’ gewoon dat hij in Amerika uitkomt omdat dat de bestemming is waar hij naar toe wil.
Hoewel hij weet waar hij naar toe gaat en dat hij kan vertrouwen op zijn koers is er nog wel af en toe een verandering in zijn weg er naar toe. Zo kan je afwijken omdat er iets in je leven plaatsvindt. Je hebt dan een ijkpunt bereikt.
De meeste mensen die heel veel van die tegenwerkende processen meemaken raken verstrikt door die tegenwerkingen. Zeker als je niet echt een missie in je leven hebt. Die kapitein heeft wel degelijk een missie. Hij wil jou graag naar Amerika brengen. En of dat nu met een omweg of regelrecht is, maakt hem niet uit.
De afgelopen maanden stond ik op het achterdek te kijken waar ik vandaan ben gekomen en welke weg ik aan het volgen ben. Toen ik keek welke vaargeul ik achter mij heb gelaten ontdekte ik iets wonderbaarlijks. Halverwege mijn reis naar dit moment ben ik afgeweken van mijn oorspronkelijke reis. De werkelijke bestemming heb ik daardoor nog niet bereikt. Het gekke is dat ik aan anderen wel vraag waar ze naar toe willen of wat ze willen bereiken als ze geen klachten meer hebben, maar daar zelf niet echt mee bezig was.
Waarom ben ik ooit met dit werk begonnen? Wat was mijn missie of doel toen ik daarmee begon? Het bepaald in ieder geval dat je iets doet om het te bereiken. Het gaat dan over WAT je doet. Voor mij was dat werken met en op de vingers. Daarbij leg ik ook uit HOE je het moet doen. Daardoor zijn er veel mensen die na de opleiding of workshop ook succes kunnen hebben met die kracht van de vingers.
Wat eigenlijk veel belangrijker is in het hele proces is WAAROM je iets doet. Daarmee bereik je veel meer mensen die op dezelfde manier denken. Waarom zit die kapitein op een schip om jou naar Amerika te brengen en niet in een vliegtuig? Zijn enthousiasme voor een schip en Amerika kan zo aanstekelijk werken dat er meer mensen geïnteresseerd zijn in zo’n reis.
Wat is mijn waarom?
Ik had al vroeg in mijn leven om mensen te verlossen van hun pijn en bewust te maken dat ons lichaam een zelfgenezend vermogen bezit die je wel zelf aan moet zetten als het om heftige processen gaat.
Als je je schaaft gaat dat zelfgenezend vermogen direct aan de slag. Je bloed stolt, en binnen de kortste tijd zit er weer een vel op die plek waar je je huid kwijt was. Bij botontkalking ligt het wat anders. Maar ook daar kan dat zelfgenezend vermogen van ons lichaam wonderen verrichten. Jammer genoeg zijn we ouder en wijzer geworden en geloven we niet meer echt in wonderen.
Maar ik zag die wonderen dagelijks in mijn praktijk. Niet omdat ikzelf wonderen kon verrichten, maar omdat ik jouw zelfgenezend vermogen een boost kan geven. Zodat herstelling van het lichaam kan plaatsvinden.
En juist die waarom was ik jaren geleden vergeten. Mijn focus lag meer in het toepassen daarvan dan mee te geven waarom we ons zelfgenezend vermogen moeten inzetten. Bedenk hoe uniek jij als mens bent. Hoe uniek jouw lichaam in elkaar zit. Vanuit een eitje en een zaadje en wat celdelingen heb je een uniek lichaam die zelfregulerend is. Dat kan en mag toch niet ziek kunnen worden.
Hoe goed jouw zelfgenezend vermogen ook is, de omgeving kan daar aardig wat roet in het eten gooien. Hoe meer je op de buitenwereld reageert, hoe meer dat systeem van jou daar last van krijgt. Niet direct, maar uiteindelijk wordt het systeem zo aangetast dat het scheuren gaat vertonen in de vorm van ziektes, ongemakken en allergieën.
Heb je daar niet direct aandacht voor, dan zal het systeem je meer en meer laten voelen zodat je er niet meer omheen kunt. Ja, en jammer genoeg leven we in een tijd die zorgt dat je geen tijd voor jezelf kunt vrijmaken om e.e.a. voor te zijn. En gelukkig hebben we daardoor de mogelijkheid om aan anderen te vragen voor ons lichaam te zorgen. Dit in de vorm van medicijnen, behandelingen en/of bepaalde therapieën.
Mijn missie is mensen bewust maken dat pijn jou iets te vertellen heeft. Door bewust te worden van die pijn en te weten wat je doel daarmee is, kom je op koers. In mijn geval was dat: ‘Als ik mensen aanraak op hun pijnplek, zal hij verdwijnen als ze inzicht hebben gekregen over die pijn’.
Een paar dagen geleden kwam mijn buurvrouw langs met de vraag of ik haar kon helpen. Ze had heel veel pijn in haar knie. Daar liep ze al een hele week mee en had daar zelfs krukken voor gekregen. De arts geeft jou de aanpassing die het dragelijk maakt, niet die het oplost, toch?
Door die pijnlijke plek aan te raken en haar bewust te maken van die pijnlijke knie gebeurt er een wonder.
Het zelfgenezend vermogen krijgt energie en kan de oplossing zelf verzorgen. Het resultaat was dat ze 5 minuten later de pijn voelde verdiepen en de volgende dag liep ze zonder pijn en zonder krukken weer rond het huis. Hoe geweldig is dat. Daar doe je het toch voor.
Maar eigenlijk spreek ik daar zelden over. Eigenlijk druk ik mijn manier van werken dus weg. Dat is nog een oud patroon van vroeger. Of dat nu mensen waren of machines ik hoefde mij maar te concentreren op de pijn en ik zag het verdwijnen. Dat mijn eigen omgeving dat nog steeds eng vindt, zorgt er voor dat ik daar zelden over spreek. Maar het is wel wie en wat ik ben. Ik ben voor hen die heks die ik niet wil zijn. (Of toch wel.)
De drie belangrijkste A’s voor mij zijn Aandacht, Associeren en Aanraken. Raak het aan en jouw energie zit daar direct in. Of dat nou jouw centen zijn of je missie. Mensen raken door ze bewust te maken van hun eigen mogelijkheden is het mooiste wat je kan bereiken. Als het jou missie is tenminste. Aanraken kan ook negatief werken. Dat ontdekte ik al heel jong. Want als ik iets of iemand aanraak, door bijvoorbeeld een handdruk, ervaar ik direct de pijn die de ander heeft. Vroeger kon ik daar niet mee omgaan en liep ik voor mensen weg, maar inmiddels is het mijn handelsmerk. Daar aan te raken weet ik direct wat er aan de hand is. Geweldig toch?
Waarom?
Waarom doe jij wat je doet? Heb je daar een speciale reden voor of ben je niet bewust waarom je doet wat je doet? Soms is het goed even tijd daarvoor te nemen. Om net als ik tot de conclusie te komen dat je bent afgedreven of omdat er mogelijk een nieuwe mogelijkheid in het verschiet ligt.
Maar ook om jouw communicatie beter daarop te richten. Door mij nu zo uit te spreken, spreek ik ook een doelgroep aan. Die mensen die of mij op die manier nodig hebben of ee groep die ook zo in het leven staat. Door je te uiten is er duidelijkheid. Hoe mooi is dat?